Wednesday, September 26, 2007



Camiñaba soa, pola rúa, sen máis compañía que si mesma;notou algo extraño na ente, toda con abrigos, luvas,..., morrendo de frío, e ela, como saíra esa mañá da casa, en xersei, pantalóns vaqueros e zapatillas deportivas; e o máis curioso, non sentía frío, por non sentir, non sentía nada.
Foi o traballo, un día como os de sempre, ninguén se percatou da súa presencia, aínda que hoxe notaba algo extraño na xente, todos se paraban diante da súa mesa e facían acenos bastante raros, como si non estivese alí, e ela preguntáballes que pasaba, e todos seguían de largo como se nada, como sen escoitar nada máis que os seus propios pensementos.
...rematou a xornada, chegou a hora de volver a casa, unha casa que sentía extraña, sentía que xa non vivía alí. A súa nai voltara a casa tras un breve cruceiro, ela mesma llo regalara tras romper a súa relación con Pablo, era a súa viaxe de noivos; e tirara todas as súas cousas, ela non sabía porqué, preguntárallo pero a súa nai non lle contestaba nunca, estaba como ausente dende a volta das vacacións. O que ela recordaba das súas vacacións era estar tirada no sofá, revisando todos os recordos que tiña da súa relación con Pablo, rachando fotos e queimando recordos na súa mente..., pero tiña a impresión de que algo máis pasara, iso si, non lograba recordarse do que fora...
Chegou a casa e viu unha situación atípica na súa familia, todos reunidos na sala, pero había outra cousa, todos estaban vestidos de loito e chorando. Entrou na sala, e preguntoulle a súa irmá que qué pasaba, pero non lle contestou, fixo o mesmo co resto de seus irmáns, con seus tíos con seus curmáns,..., era como se todos a ignorásen, a tónica normal desde había uns días; de súpeto, entrou o seu pai na sala, levaba unha urna con cinzas, non entendía nada, de quén eran as cinas?, porqué ninguén lle contestaba?, achegouse a urna depositada encima da mesa e leu unha plaquiña que había nela, tal foi o seu espanto, que tropezou con todos os seus parentes e foi cae aquí cae alá ata que saiu da casa. Baixou a rúa e atopou un xornal de unha semana anterior (13/01/2007), púxose a ler na páxina de sucesos e non saia do seu propio asombro, a noticia era: "RESOLTO O CASO DA MOZA ATOPADA MORTA NUN CALLEJÓN DA CIDADE EN NOITE BOA" e seguía "Leticia Arxiz Vans, de 29 anos, será entregada a súa familia a vindeira semana despois de tódolos trámites que se deben levar a cabo nun caso de asasinato como é este. O autor, un ciudadano de nacionalidade polaca que responde as iniciales D.S.M., xa foi ingresado en prisión e está a espera de ser xuzgado...", era impresionate, levaba vinte días morta e non se dera aínda de conta..., agora se recordaba de todo, en noite boa quedara para falar con Pablo, os dous o precisaban, querían seguir sendo amigos despois de todo, quedaran no aeroporto, Pablo tiña unha das típicas viaxes de negocios que os levaran a esa situación; pero de camiño o aeroporto alguén a arrinconou nun callejón e a ameazou polos cartos, non chegou a cita e Pablo seguramente marcharía sen agardar por ela, así que decidiu ir a velo, xa tería que haber volto. Chegou a rúa onde agora vivía el, entrou na casa e viu os xornais polo solo coa súa foto e a noticia da súa morte, Pablo estaba no sofá tumbado e con aspecto descoidado, de súpeto, toda imaxe da vida tal e como a percibimos esvaeceuse, non podía ver nada, o seu tempo xa rematara.

Wednesday, May 23, 2007











Hoxe remata o noso camiño xuntos,


parece mentira que xa pasasen tanto tempo;


tempo hai xa que eramos uns cativiños


que comezabamos con ledicia


unha das primeiras etapas das nosas vidas,


e agora uns aniños máis vellos,


vámosnos a separar.






sempre no noso recordo, estes felices anos.

Wednesday, May 09, 2007

O pan é máis útil que a poesía,
pro¿Cómo comer o pan
sin o compango da poesía?
A. S.

Cando quero vivir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando semento a espranza.
Digo Moraima
e ponse azul a alba.

Cando quero soñar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a noite é pechada.
Digo Moraima
e ponse a luz en marcha.

Cando quero chorar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a anguria me abafa.
Digo Moraima
e ponse a mar en calma.

Cando quero surrir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a mañá é crara.
Digo Moraima
e ponse a tarde mansa.

Cando quero morrer
non digo nada.
E mátame o silencio
de non decir Moraima.

Wednesday, May 02, 2007


A esperanza...,
sentimento
esvaradizo,
que tan ben vén
como xa está
marchando de novo.
Todos din que cabe
unha certa "esperanza" de que non sexa así,
de que non pase o que ó final vai pasar,
polo que podo dicir, se é así,
¿teño que ter "esperanza" de algo,
ou toda a miña "esperanza" é unha simple ilusión
que o meu corazón agarda con desexo?
Vivimos nun mundo
cheo de inútiles sufrimentos,
que nos fan soñar
cun outro mellor,
cunha utopía inalcazábel.

Debemos deixar de soñar con ela
non está ó noso alcance.
Debemos vivir a vida
tal e como se nos propón,
e aprender a facer fronte
a todas esas penas que nos corrompen,
procurando que non nos consuman.

En cada momento da vida
hai un revés
que nos fai retroceder
(tempo incontábel
que temos que pasar
rápidamente)
para chegar a tempo
ó seguinte revés.

Thursday, April 26, 2007


Bágoas negras

chegan hoxe

ós nosos corazóns;

esa pena

que por dentro

nos corrompe

minuto a minuto,

non se olvidou de volver.


Recordos, tristes recordos,

hoxe vagan na nosa alma

anoxada,

escurecida,

débil.


Miramos atrás e sufrimos,

porque estabas e xa non estás;

miramos adiante e seguimos a sufrir,

porque tampouco estás,

tampouco estarás.

Só os nosos corazóns

te recordan sempre

con aquel agarimo que ti mereces,

con aquel, que ti, ben seguro,

nos recordarías cada día

daquela longa vida

que che quedaba por vivir

ó noso carón.


A ti che adico estes versos.

Wednesday, April 25, 2007

Mañá será un mal día;
un funesto día coma o foi,
e sempre o será,
cada 26 de abril.


É ese funesto día

que sempre amence
coa tristura debuxada
nos beizos.


Deberíamos mirar adiante,

e recordalo cun sorriso,
non con pena,
non egoístamente.


É moi pronto para facer isto,

esperaremos algún tempo máis,
necesitamos recuperarnos.


Pídolle desculpas en nome de todos

por non o recordar como se merece.


Non podo evitar a sensación

de que se hoxe vivísedes neste mundo,
estaríades orgullosos de todos nós;
e tampouco podo evitar o pensamento,
de que vós a axudástes,
como eu vos pedín.


GRAZAS

Wednesday, April 11, 2007

A FORZA DA VIDA

Soñar é gratis,
vivir non;
temos que pagar
un inxusto prezo
por estar aquí:
peder as persoas
que máis felices nos fan.

O transcurso da vida
fai máis fortes as persoas,
iso é unha realidade.
Pero fainas máis fortes por fóra,
por dentro debilítanse,
e sofren o que non deberían.

Este ciclo vital
ten tamén enfermidades,
males aínda incurables,
que fan que a xente
se sinta débil,
perda as ganas de vivir,
e non loiten para seguir.
Aínda que, cando o tempo é longo,
esa persoa faise forte,
rebélase contra a morte,
e quen sabe quen gañará esta vez,
o tempo nolo dirá.
(Esperemos gañar)
I

Cando marchaches,
fixéchelo coa intención
de vernos moito tempo despois.
A túa intención,
non se cumpriu.
Primeiro el,
único durante moito tempo,
e agora,
outra vez único.
Agora ela,
a intención desta necia vida,
desta porca existencia,
de querer levárnola.
Nove anos,
loitando,
sufrindo,
chorando.¨
É o tempo de rebelarnos,
e de dicirlle
a esa Señora Morte,
que ela non debe marchar.

II
Axudáchesnos,
axúdasnos;
pídoche:
deixa de axudarnos
e axúdaa a ela!!,
ela é quen te precisa,
quen máis necesita,
e canto máis a axudemos todos,
máis fácil será todo.
Se ó fin pasa o inevitable,
o que non debe pasar,
pídovos ós tres,
que nos axudedes,
con esta nosa velliña,
para conservala con nós moito máis;
con este noso cativo,
o que moito lle que dá por sufrir.

Só vos pido iso,
un pouco de axuda.

Wednesday, March 28, 2007

As bágoas esvaran
polas nosas meixelas,
como o desxeo das montañas
fai medrar o cauce dos ríos.



Outra mala nova,

temos que volver aguantar
a esa maldita,
a esa merda de enfermidade.



Queremos vivir,

estar tranquilos,
aínda que só sexa
a metade dun día.
Din que a esperanza
é o último que se perde.
Pois onte
foi a primeira en saír,
pechar a porta,
e emprender
un novo voo
sen retorno.

Wednesday, March 07, 2007











O que máis en falta botamos

é o que polo camiño perdemos,

o que queda atras despedíndonos

cun sorriso nos beizos.








Xa pasou,

toda a ilusión

se viu consumida

nuns poucos días de lecer.








Non volveremos

estar todos xuntos,

pero os que realmente

si que importan,

si que estaremos;

estaremos a esperar

un novo reencontro

que nos volva unir

nunha ledicia continua.






Wednesday, February 14, 2007

Vivimos negando
e atopamos
a esa persoa
que nos enche
todo o noso tempo.

Empezamos a
remplantexarnos
a nosa opinión
e dámonos de conta
de que estabamos enganados,
o amor é algo marabilloso.


O amor é relativo,

podemos estar namorados,

podemos amar a vida,

as plantas, os animais....,

pero do que

non cabe

dúbida algunha

é de que é

un sentimento nobre,

aínda que nos faga dano

Por ti daría
.................a vida
por ti iría
..............ófin do mundo

porque este amor
..........................que sinto por ti
movería
............vento e marea
removería
...............ceo con terra
O amor,
esa inolvidábel sensación.
Case sempre
acaba rompendo,
pero sempre
volve a petar
ás portas
dos nosos corazóns.
Miña antiga compañeira,
que tanto nos rimos xuntas,
que esta amizade perdure
ata o fin dos nosos días;
que ningunha cousa,
catástrofe,
nos separe xamais.
O amor,
...unhas veces vén
............e outras vai;
pero a amizade,
........a amizade, de verdade,
...........sempre perdurará.
Tes un mirar felino
que só con mostrar
enfeitiza.
Tes un bo corpo
que só con ver
impacta.
Pero o máis prezado que tes,
e que ninguén ve,
é o teu corazón de ouro.
Cada mañá
.........alégrasme o día;
aínda que esteas
.........triste,
..................enferma
...............................ou enfadada,
ti sempre
nos fas rir.

Thursday, February 08, 2007

O tempo foi aquel,
aquel que unhas veces ía
rápido e outras despacio,
aquel que unhas veces está
canso e outras alegre,
aquel que unhas veces era
claro e outras escuro.


Foi rápido,
cando mataron
a tanta xente.

Foi despacio,
o tempopu que
lles levou matala.


Foi canso,
cando os seus habitantes
viron como eran censurados.


Foi alegre,
cando viron unha raiola
de luz
que lles anunciaba
liberdade,
que lles amosaba un bo futuro,
para os seus "herdeiros".


Foi claro,
cando viron que non voltarían
a ser sometidos.


É escuro,
cando certas persoas
nos mostran,
que coa violencia,
aínda se pode conseguir algo.

Wednesday, January 31, 2007
















Vivimos nun país
amenazado co temor
de si mañá
é posible que nos maten,
que maten a algún coñecido noso.

Temos medo,
é normal,
non sabemos
o que poden facer.

Só sentimos
todas esas mortes
que van a máis,
pouco a pouco,
e lamentablemente.

Friday, January 26, 2007

Inocente cativo
que todo o pos da túa parte,
Que non sabes o que pasa,
e que non sabes o que pasa,
e que a vez te enteras de todo,
viñeches no momento adecuado,
no tempo exacto.

Somos xa moitos
os que brincamos
contigo,
os que rimos
contigo,
os que xogamos
contigo,
os que te queremos
connosco.

Sempre serás parte de nós,
igual que o foi,
e sempre o será, el,
aquel que se puido salvar,
e hoxe estar aquí,
disfrutando de ti como nós.


Tamén lle alegrarías a vida
a aquel señor do que ías levar o nome,
aquel a quen todos coidamos
aínda tendo dous e cinco anos,
aquel que botamos en falta
e, ó que un meniño coma ti,
un homiño inquieto,
lle sorprendería,
como algunha outra
revolucionaria rapaza
lle fixen ter un sorriso na cara
durante os dous últimos anos.






Tempos de igualdade, ou iso é o que din.

Algúns pensan aínda que a muller debe permanecer encerrada na casa, facendo "labores do fogar", ¿a caso os homes non o deben facer?, que as mulleres teñen que coidar dos fillos, ¿e logo os homes non teñen a mesma obrigación?, que as mulleres son inferiores, ¿e por qué?

Outros pensan que os ricos teñen máis dereitos e os pobres máis obrigacións, e logo, ¿por qué os pobres deben someterse ós ricos?, pensan tamén que a igualdade intelectual non existe, que os ricos son os listos e os pobres os incultos.

Estes todos son os que loitan pola DESIGUALDADE. Grazas a Deus, a mentalidade social evolucionou, e algúns vivimos no século XXI, á pesar de que outros vivan no Paleolítico.
Na brétema,
esculca os nosos corazóns.
Cando chove,
lava as nosas decepcións.
Cando xea,
conxela os nosos sentimentos.
Nos días de sol,
brilla a nosa ledicia, a nosa alegría.
Cando saraiba,
golpea o noso enfado, o noso odio.
Na neve,
somos almas errantes que vagamos
sen sentiso concreto.
¿Quen nos guía?,
non o sei.
¿Quen é esa "alma" superior?,
nin sequera sei se existe.
¿Hai algo que nos controla?,
¿Existe o destino?,
si mais non o sei,
pódeselle chamar así.

Wednesday, January 24, 2007


Chorar, choramos.
Rir, rimos.
Sempre xuntas.

Somos amigas,
irremediablemente.

Non somos pedras.

Dicimos o que pensamos
e o que queremos,
sen complexos.

O tempo non medra
a felicidade das amigas.

Algunhas sempre estarán
nos nosos corazóns,
e outras só serán un
recordo a borrar.

Pero as boas,
sempre estarán aí.

Para vós:
Shaila,Fanny,Lucía;
Tania,Chyky,Rakel;
Mónika, Marta, Crystynyta;
Noemi,Patricia,Sandra;
e outras moitas;
para vós, moitos bicos,
e grazas por todo.
Temos gañas de vivir;
temos gañas de estar aquí,
cos nosos;
temos gañas de rirmos da vida.
Temos gañas de saír para adiante,
pero sempre acabamos chorando,
algo nos estanca,
algo nos rompe a paos,
na inxustiza da súa ledicia;
e fainos medrar,
e fainos máis fortes,
na tristeza.

Tuesday, January 23, 2007

Ela estaba triste,
a decepción foi moi grande.
As bágoas esbaábanlle
polas súas meixelas apagadas,
esa alegría de seu,
entrou nun coma profundo neses días,
neses tristes días,
neses funestos días.

No mellor cortóuselle a ledicia,
no mellor rematóuselle a felicidade.

Agora xa está mellor,
volveu a súa alegría natural,
voltaron as súas meixelas sonrosadas,
o seu espírito xovial.


Xa volve a ser ela,
como é sempre,
a que nos enerxía
e nos axuda a seguir.

Wednesday, January 17, 2007

Es lobo famento
que ouvea no infindo do val,
......lóbrego mensaxeiro
......que achega no Vento
............o laso
......................selo do mal

MÓNICA VÁZQUEZ PRADO






Wednesday, January 10, 2007

Novo ano,
novas vidas
que as amigas
debemos de comezar.

Esquecer todo o malo,
do ano xa rematado.

Faremos o propósito
dunha nova vida,
sen preocupacións,
axudandonos como antes.

Seguiremos a ser as amigas
que sempre fomos,
pese a quen lle pese,
estaremos por sempre
UNIDAS.

Tuesday, January 09, 2007


Coa túa inocencia cativa,
ti chegas ata os nosos corazóns
sorrinte e divertido,
con todo o teu menudo corpiño,
tirado polo chan.

Eres o máis novo
e o máis revoltoso,
pero lograches chegar tamén
o seu complicado corazón.
quérete como o que máis,
está triste e anoxada,
porque algo quedou no camiño
desta inxusta vida
que non a deixa avanzar con normalidade,
que non nos deixa seguir tampouco ós demais.

Só ti nos puideches
aledar os nosos corazóns,
así pois que non volva pasar o que xa foi,
non fai falla algunha.
Na súa tristura
agora se somerxe.


Coa súa melancolia
a todos nos deprime.

Ela é a nosa alegría,
se ela nos falta,
se ela está triste,
¿cómo podemos
estar nós?

A vida danos paos inútiles
que son probas que nos temos
que nos temos que superar.

Recórdao,
ti podes facelo,
e non te preocupes,
que as amigas ,
para iso estamos.

Ti axudáchenos,
agora nós
temos que axudarche.


SEMPRE CONTIGO,
nós todas