Mañá será un mal día;
un funesto día coma o foi,
e sempre o será,
cada 26 de abril.


É ese funesto día
que sempre amence
coa tristura debuxada
nos beizos.


Deberíamos mirar adiante,
e recordalo cun sorriso,
non con pena,
non egoístamente.


É moi pronto para facer isto,
esperaremos algún tempo máis,
necesitamos recuperarnos.


Pídolle desculpas en nome de todos
por non o recordar como se merece.


Non podo evitar a sensación
de que se hoxe vivísedes neste mundo,
estaríades orgullosos de todos nós;
e tampouco podo evitar o pensamento,
de que vós a axudástes,
como eu vos pedín.


GRAZAS