As bágoas esvaran
polas nosas meixelas,
como o desxeo das montañas
fai medrar o cauce dos ríos.



Outra mala nova,
temos que volver aguantar
a esa maldita,
a esa merda de enfermidade.



Queremos vivir,
estar tranquilos,
aínda que só sexa
a metade dun día.

Din que a esperanza

é o último que se perde.

Pois onte

foi a primeira en saír,

pechar a porta,

e emprender

un novo voo

sen retorno.

O que máis en falta botamos

é o que polo camiño perdemos,

o que queda atras despedíndonos

cun sorriso nos beizos.

Xa pasou,

toda a ilusión

se viu consumida

nuns poucos días de lecer.

Non volveremos

estar todos xuntos,

pero os que realmente

si que importan,

si que estaremos;

estaremos a esperar

un novo reencontro

que nos volva unir

nunha ledicia continua.