A VÓS

Primeiro somos

logo deixamos de ser,

ou iso decían

os antigos filósofos;

pero non é así,

as presoas

non "deixan de ser",

xa que nós

manterémolas

sempre vivas

no noso recordo.

A vós,

que tanta falta facedes,

a vós,
que tentades axudarnos

desde onde estades,

a vós,

vai dirixida

esta composición,

porque lembrarvos

é o mellor

que por vós

podemos facer.

GRAZAS POR TODO.

No noso recordo

de por sempre

quedaredes.

AS AMIGAS

Hai amigas

de toda a vida,

amigas

de apenas un ano,

pero todas elas

forman as amigas.

¿Qué seriamos nós

sen amigas?

Aquelas que nos

axudamos e apoiamos

mutuamente.

Esas que,

ás veces,

son máis

que a familia.

¿Qué seriamos nós

sen as amigas?

Todos tentan

separalas,

pero elas

resistirán,

porque

hai algo

que se chama

CONFIANZA,

que nada

nin ninguén

poderá derribala.

Esta unión eterna

que nos terá amarradas

de por VIDA.

¿Qué seriamos nós

sen as amigas?

SEMPRE XUNTAS

PASE O QUE PASE

GRAZAS, AMIGA

Ti, que foches

motivo de alegría,

ti,que foches

escusa de troulas,

a ti,

que un día marchaches,

a ti,

que un día marchaches,

a ti,

que escapaches fuxitiva

hacia os veciños,

a ti,

moitas grazas

por habernos dado

o que nos diches:

a alegría de estar

cos amigos,

e como non,

coa familia.

Grazas.

queriavos dicir que a nosa profesora, para a cal temos que facer este caderno (porque é un traballo de literatura galega e non un chat), comentounos que aquí só se admitían comentarios ó noso traballo, ou relativos coa literatura galega; así coma opinións do feito. Por iso temos que filtralos primeiro, o cal non quere dicir que non os vaiamos poñer, só que tardaredes en velos.

Moitas grazas pola vosa axuda e os vosos comentarios que animan e dan pulo para seguir.

moitos bicos e ata mañá.

Ola benvidos ó blogger da meiga.

Cada mércores irémosvos dando unha nova entrega do noso traballo semanal publicando creacións propias ou doutros autores da nosa terra.

Intentaremos que haxa un maior interese polo GALEGO e pola súa literatura, así como polos feitos máis importantes que nela acontecen dunha maneira literaria e non periodística.

Tamén poderedes facer unha visita a miña compañeira en: omundodeshaila.blogger.com

Moitas grazas de antemán polas visita/s. Ata pronto.

No mar

comeza a medrar

unha negrura

fría e escura.

O monstro mariño

rompeu e verteu

unha masa

negra, intensa;

propagouse áxil,

silencioso,

arrasando ó seu paso

praias, rías,...

con toda a vida

que nelas habitaba;

e de paso,

cun pouco da nosa.

Pero eles,

os seres máis "intelixentes",

reveláronse ,

loitaron,

lanzaron o seu contrataque

unidos todos

baixo un mesmo lema:

NUNCA MÁIS.

Gañaron ó fin.

Victoriosos amosan

o monstro

no fondo do mar.

Apacible e calmado mar,

viuse truncado polo medo,

refutado pola terra;

pero agora,

exíbese,

orgullosa e fachendosa

da súa boa saúde.